SİDEMİR işçisi Utancımdan çocuklarımın yüzüne bakamıyorum

SİVAS - Beş aydır maaş alamadıkları gibi işten de çıkarılan Sivas Demir Çelik Fabrikası (SİDEMİR) işçileri, zor günler yaşıyor. Onlardan biri olan Hulusi Polat, çocuklarına bakamadığını ve borç içinde yüzdüğünü belirterek, çözüm bulmaları için yetkililere seslendi. Polat, "Buradan Cumhurbaşkanı, Başbakan ve bakanımıza sesleniyorum; çocuklarıma bakamıyorum artık, yardımlarını istiyorum.” dedi.

Yaptıkları eylemlerle gündemde yer bulan Demir Çelik işçileri, ekonomik sıkıntılarla boğuşuyor. Polisle karşı karşıya gelen, TOMA, biber gazı ve cop ile müdahale edilen işçilerin aileleri zor zamanlardan geçiyor. 12 yıl önce girdiği Demir Çelik Fabrikası’nda sıkıntılarla dolu yıllar geçiren 38 yaşındaki Hulusi Polat onlardan biri. 3 yıl önce fabrikada iş kazası da geçiren ve burnu ile dişleri kırılan Polat, yüzünde platinle dolaşıyor. 3 çocuğu ile yaşadığı evinde sıkıntılarını anlatan işçi, zaman zaman duygusal anlar yaşadı. 8 yaşındaki kızı Sudenaz ise devlet büyüklerine seslenerek kendilerine yardım etmesini istedi.

Eşi Seçkin Polat da komşuların yardımı ile ayakta durmaya çalıştıklarını belirterek, doğalgazın borç yüzünden kesilmesi nedeniyle soba kurduklarını ancak odun kömürünü de yine komşularından temin etmeye çalıştığından bahsetti.

8 yaşındaki Sudenaz ve ikiz kızları Nisanur ve Busenur’a bakamadığı için utandığını anlatan Hulusi Polat, utancından onların yüzüne bakamadığını söyledi.

“650 İŞÇİ 5 AYDIR MAAŞ ALMIYOR”

14 yıldır evli olan Demir Çelik işçisi Hulusi Polat, 12 senedir Sivas Demir Çelik Fabrikası’nda(SİDEMİR) çalıştığını ve son 5 aydır hiç maaş alamadığını kaydederek, “Benim gibi 650 arkadaşım daha var mağdur olan. 2004 yılının 11. ayından beri orada çalışıyorum ve sıkıntılarımız hiç bitmedi.” dedi.

“İŞ KAZASI GEÇİRDİM, PLATİNLE DOLAŞIYORUM”

3 sene önce fabrikada bir iş kazası geçirdiğini anlatan Polat şöyle devam etti:
“Yüzüme 12’lik demir çarptı, elmacık kemiğim, burnum ve dişlerim kırıldı, hala yüzümde 9 tane, kaşımda 2 tane platin var. O zaman bağlı olduğumuz sendika bana hiç sahip çıkmadı. Tedavi nedeniyle üniversiteye olan borcumu hep krediyle ödedim. Diş hekimliğine olan borcumu da yevmiyelerle ödedim, hala da borcum var. Bir yıl bir şey yiyemedim, eşim de arkadaşlarım da şahit. Tedavim sürecince bir yıl sadece çorba ile beslenebildim.”

“HATAY VALİSİNİ ÖRNEK GÖSTERDİ”

İşçiler olarak meydanlara çıkmak zorunda kaldıklarını ancak Valinin rahatsız olduğunu savunan Polat, Hatay Valisini örnek göstererek, şunları söyledi: “Gaz yedik, arkadaşlarımızın çoğunluğu cop yedi. Sesimizi duyurmaya çalıştık ama Vali Bey rahatsız oldu. Biz sadece kendisinden yanımızda durmasını istedik. Sesimizi duyurmaya çalışırken Vali beyi çağırdığımız halde gelmedi. Buradan Hatay Valisini örnek göstermek istiyorum; 900 işçi şu an orada da mağdur, vekilleri, valisi ve belediye başkanı işçilerin yanında durdu. Hatay Valisi ‘Gerekirse işçinin önünde çadır kurar yatarım’ dedi. Bizim Valinin de ‘Bu işçileri soğukta sokakta yatırmam, prefabrik ev kurarım’ demesi lazımken; ‘Ben görevimi yapıyorum, onlara ben bakamam’ dedi. Milli Savunma Bakanı İsmet Yılmaz Gürünlü, ben de Gürünlüyüm. Ama bizim yanımızda durmuyor, bize ‘Gidin başka yerlerde çalışın’ diyor. İş bulduktan sonra ekmeğimin peşini bırakırım ama iş yok. Sivas’ta iş konusunda bir gelişme yaşanmıyor aksine gerileme var.”

CUMHURBAŞKANI VE BAŞBAKAN'A SESLENDİ

Birilerinin yardımcı olmaya çalıştığını ancak yetmediğinden bahseden Hulusi Polat Cumhurbaşkanı ve Başbakan'a seslenerek, “Bugün kiram 500 lira, kardeşime ve akrabalarıma yalvarıyorum, 3 aydır kiramı ödeyemiyorum. Yöneticiyi görmeden erkenden çarşıya gidiyorum, çünkü aidatlarım var. Komşunun getirdiği ekmek ve süt ile çocuğumu besledikten sonra, mezara gireyim abi, niye yaşayalım ki; çocuğumu mağdur ettikten sonra. 5 aydır maaş alamadığımız için komşuların yardımlarıyla çocukları besliyoruz ve onların yüzüne bakarken utanıyorum. Buradan Cumhurbaşkanı, Başbakan ve bakanımıza sesleniyorum; çocuklarıma bakamıyorum artık, yardımlarını istiyorum.”

“KIZIMIN KALBİ DELİK AMALİYAT İÇİN PARAM YOK”

8 yaşındaki kızının kalbinde doğuştan delik olduğunu söyleyen acılı baba, “Her yıl Kayseri’ye doktora götürüyorum. Üniversitedeki doktorlar bakamıyor. Kayseri’de bir gün kalıyoruz, tedavisi yapılıyor muayene oluyor ve geri getiriyorum. Rahatsızlığı koşmasına ve oynamasına engel oluyor. Çükü kalbi yorulduğu zaman kızım sıkıntı yaşıyor. Ben bundan utanıyorum. Cebimde para olsa kızımı ameliyat ettiririm.” şeklinde konuştu.

“DOĞALGAZLI EVDE SOBA YAKIYORUZ ANCAK ODUN KÖMÜR DE YOK”

Eşi Seçkin Polat eşinin işsiz kalması nedeniyle büyük sıkıntı çektiklerini, doğalgazlarının kesildiğini ve soba kurduklarını belirterek, şunları söyledi: “12 yıldır eşim orda çalışıyor ama biz 12 yıldır bu sıkıntıyı çekiyoruz. Rahat, sosyal bir hayatımız yok. Evimde bile başkalarının eşyalarını kullanıyorum. Daha önce çalışıyordum ama şu anda 2 yaşında ikiz çocukları bırakıp çalışamıyorum. Meydanlarda görünmek, gazetelere çıkmak kimsenin hoşuna gitmiyor. Eşim çalışsın, akşama ekmeğini alsın gelsin, çok bir şey mi istiyoruz sadece istiyoruz. Çocuklarımın bezini, sütü komşularım alıyor. Çocuğumun okuluna gidemiyoruz, ne kitap parasını ne de aidat parasını verebiliyoruz. Yaşantımız öyle çok kolay değil, anlatılmıyor. Sesimizi duysunlar bize işimizi tekrar versinler. Komşuların yardımıyla ayakta durabiliyoruz. Doğalgazlı evde soba kurdum, doğalgazımız kesik, soba kurdum ama odun kömür yok, komşular veriyor. Her tarafa borç, marketlere borç, kredi kartları doldu. Sağ olsunlar akrabalar ve çevre yardım ediyorlar ama nereye kadar?”

34 yaşındaki Polat, Sosyal hizmetlere yardım verilmesi için gittiğini ancak olumsuz cevap aldığını aktararak, “Yardım için gittim, eşim çalışmıyor, çocuklarıma bez alamıyorum diye ama hiçbir destek görmedim. Valilikten kömür yardımı istedik, ses çıkmadı. Sesimi duysunlar yeter artık.” diye konuştu.

“DEVLET BÜYÜKLERİ YARDIM ETSİN”

8 yaşındaki Sudenaz, babasının çalışmasını ve eve para getirmesini istediğini belirterek, devlet büyüklerine seslendi: “Babam çalışsın bize baksın, ama eve para getiremiyor, eli boş dönüyor, niyeyse her gün aynı şey. Beni okuldan getiriyor, çarşıya gidiyor, çarşıdan eli boş geliyor. Devlet büyüklerimiz yardım etsinler.”
CİHAN