İNSANLIK KAZANSIN!

Dünyanın en zor işi “insanı anlamak” olmalı.

Çünkü yaşadığı ülkeye, coğrafyaya, aile koşullarına, eğitim ve kültür düzeyine göre öylesine “değişken bir varlık” ki insan…

Diğer yazılarımda, “başımıza gelenlerin kökenini” mümkün olduğunca yalın bir şekilde anlatmaya çalıştım.

Bugün, uzun bir yazı yazmak gelmedi içimden.

Şiir sever misiniz bilmem?

Ben şair değilim ama kimi zaman “şiirimsi” bir şeyler söylemek ya da duygularımı böyle ifade etmek ihtiyacını duyarım. Bugün de öyle oldu. “Kimin tetikçisi” olduğunu bilmeden insana kıyanlara bir şeyler söylemek istedim, içim yana yana…

 

Bir tetikçiye mektup

Bir büyük mucizedir varlığın;

O kutsal mekânda,

Bir kadının bedeninde başladı öykün.

O kadın, besledi, büyüttü seni;

Paylaştı aşını

Korudu, sakındı seni

Ve korkunç bir acı pahasına

Dünyaya armağan etti seni.

Adım adım sürdü yaşamın;

Büyüdün, ”adam” sandılar seni!

İşin oldu, eşin oldu, yavrun oldu.

Belki de yoksun kaldın bu güzelliklerden?

“İnsanı seveceksin” diyordu  Mevla’n;

Oysa sen, severken parçalıyorsun!

“Öldürmeyeceksin” diyor kutsal kitabın;

Sen, öldürüyorsun!

Çünkü sen, Kitap’tan değil, “kitapsızdan” öğrendin yanlışı!

Unuttun hoşgörüyü, sevgiyi, adaleti,

Yok, saydın “aklı” ve “vicdanı”

“insanımsı yaratıklara” verdin ipleri

Onlar, “yular” sandı elindekini

Ve sürüye kattı seni!

Yalanlarla beslediler; “kindar bir tetikçi” oldun!

Oysa bir düşün;

Bir melektin doğduğunda,

Nasıl bir şeytana dönüştün sonra?

Kanla kirlendi ellerin.

Oysa seni senden alan efendilerin

Daha bir zengin, daha bir keyifle yaşıyorlar!

Sen, “son kurban” değilsin!

Sürdükçe sömürü ve sefalet, yayıldıkça cehalet,

Yeni canavarlar üretecek bu kirli düzen!

Ta ki, uyanıncaya kadar insanlık!